Bir devrin kapanışı :) mı?

Meme devri, evet. Öyle ballandıra ballandıra, kendinden geçercesine, hatta bazen bizi bile imrendirerek emdiği memeyi bu gün itibariyle bıraktı Defne :) Bazen "ne kadar güzel emiyor bu emziği, eskimiş çöpe gidecek olanı bir denesem mi" dedirtecek kadar severek yaptığı bi aktiviteydi. Hatta yaşamının büyük bir parçasıydı. Onunla uyur, tv seyrederken en keyifli zamanlarında bi birini emer, çıkarır ötekine geçerdi. Nasıl oldu derseniz, çok kolay oldu. Ben bile inanamadım :))

Burger King'in küçük sarımsaklı mayonezini ananesinden istemiş. O da bu senin sevebileceğin bir şey değil demiş. Israr edince açmış. Defne biraz yalamış ve "iğyenççç" demiş. Annemde bir ampul yanmış ve memesini mayoneze sokmuş. Eskilerden gelen yöntemleri denemeye kıyamadığı için bugüne kadar hiçbir teşebbüste bulunmayan annem bunu çok zararsız aynı zamanda da etkisiz bularak bir denesem ne çıkar ki demiş. Mayonez durduça beyaz rengini kaybedip şeffaf yağlı bir tabaka olmuş. Defne ara sıra isteyip, parlayan emziği görünce "emmiycem, isteeemiyom" diyerek reddetmiş.

Miş'lerle muş'larla masal kıvamında bir hikaye oldu. Tüm bunlar evde yaşanırken ben işteydim. Akşam emziksiz Defne'yle karşılaşınca gözlerime inanamadım. Hikayeyi dinleyince de ne yalan söyliyim, geçicidir dedim. Ama benim kararlı ve iradeli kızım 2 gün boyunca ağzına bile sürmedi. Dün gece uyumadan önce yine istedi, sonra hatırlayıp vazgeçti. Sütünün olduğu biberonu elime verip acele acele "çikay çikay" dedi. Çıkardım verdim eline, bir iki çekti ama sanırım o tadı vermedi. Attı ve uyudu.

İnşallah kalıcı bir durumdur. Bu 2 günlük süre boyunca Defne'nin konuşmasında inanılmaz bir ilerleme farkettim. Normalde tek cümleyle yetinen Defne artık ağzı da boş kaldığı için birbirine bağlanan 3-4 cümle kurabiliyor.

Örnek:

Ben: hadi kızım ben işe geç kaldım, kalk artık

Defne: ben de geç kaldım

Ben: ben işe gidiyorum tatlım, sen nereye geç kaldın ki?

Defne: parka

Ben: e napıcaz şimdi?

Defne: beraber kalıcaz

:))