İşte yeni bir ilk. Defne ilk defa düştü. Annemin bizde olduğu günlerden biriydi. Tontişi uyutup kanepeye yatırmış. Daha arkasını dönmesiyle ağlaması bir olmuş. Annem çok üzülmüş tabi, o kadar üzerine titriyor ki 'böyle bir şeyi nasıl yaptım' diye bütün bir gün kendi kendine ağlamış. Düşer düşmez heyecanlanıp Hatice'yi aramış, o da koşarak gelmiş. Defne'nin alnı morarmış ve şişmiş.
Bunun son olmayacağını biliyorum ama her duyduğumda veya yanımda düştüğünde içim cız ediyor. Tarif edemeyeceğim bir yerlere dokunuyor çok fena. Sanırım buna da alışıp birkaç yıl sonra 'çocuk bu, düşer. bir şey olmaz' diyeceğim birilerine...
0 yorum:
Yorum Gönder